22-nov-2016 – Het is al weer een tijdje geleden sinds m’n laatste blog. Na drie moeizame weken en een mislukte wedstrijd was het tijd om een stapje terug te nemen en even goed naar de oorzaak te kijken. Ik had een week eerder bloed laten prikken en de uitslag was binnen. Alle waarden zagen er prima uit op één na, het aantal witte bloedcellen was een stuk hoger dan normaal. Dit duidt over het algemeen op een bacteriële of virusinfectie en er is maar één middel om dat te genezen: Tijd.
Blessures of tegenslagen in het algemeen zijn altijd vervelend. Hoe langer hoe erger natuurlijk, maar van te voren weten hoe lang het gaat duren is een factor die ook meeweegt. Ik heb in het verleden twee keer een stressfractuur in mijn voet gehad. Het is even balen om te horen dat je de komende 6 weken niet mag lopen, maar je weet in ieder geval waar je aan toe bent. Aanhoudende pijntjes of in dit geval een virusinfectie hebben geen duidelijke tijdspan en dat maakt het moeilijker om mee om te gaan. Van de dokter had ik groen licht gekregen om gewoon te trainen en dus begon ik na een paar dagen rust weer met lopen. Het voelde alleen nog steeds niet goed. Elke keer dat ik m’n loopschoenen aantrok hoopte ik dat het weer lekker zou voelen, maar elke keer moest ik mezelf weer teleurstellen. Dat maakte het precies het omgekeerde van een blessure. Inplaats van dat ik heel veel zin had om te lopen maar niet mocht, mocht ik lopen maar had ik er geen zin in. En aangezien ik normaal altijd zin heb om te lopen, was dat even wennen.
Ondanks dat het lopen nog niet echt wilde, voelde ik me overdag gewoon goed en was er genoeg mee te maken. Halloween kwam eraan en het was dus tijd om mijn eerste halloween kostuum bij elkaar te rapen. Het bedenken alleen al was moeilijk, maar Michael Jackson’s Thriller outfit leek me een erg goed idee. Uiteindelijk werd het meer een klassieke Michael Jackson (want waar vind je een rood leren jack en broek?!), maar ik kreeg er veel positieve reacties op. Daarnaast heb ik dit weekend een Thanksgiving diner gehad met een groep internationale studenten (ook al is Thanksgiving pas volgende week). Leuk om zo eens wat andere feestdagen mee te maken. Hopelijk vergeeft Sinterklaas het me dat ik dit jaar zijn verjaardag niet kom vieren.
Daarnaast heb ik ook de presidentsverkiezingen van dichtbij mee mogen maken. Het was een rare avond. Langzamerhand begon het duidelijk te worden dat de polls het niet bij het goede eind hadden en nog langzamer begonnen mensen hier te realiseren wat er aan het gebeuren was. Toen de uitslag inmiddels zo goed als zeker was was er vooral ongeloof en ontkenning. Ik heb regelmatig vanuit Nederland de vraag gekregen wat de reacties van mensen hier waren. Op een ochtend werd ik zelfs wakker met een licht bezorgd sms’je over hoe het er hier aan toe ging, aangezien er een demonstratie in Portland uit de hand was gelopen. De meeste mensen hier zijn niet blij met de uitslag, dat is wel duidelijk. Oregon is altijd al een staat die voor de democratische kandidaat stemt en dat was dit jaar hetzelfde. Portland is daarnaast een van de meeste vooruitstrevende en liberale steden in de Verenigde Staten. Maar naast dat veel mensen hun onvrede erover uiten, merk je er in het dagelijks leven weinig van. De protesten zijn ook in het stadscentrum, 10km vanaf waar ik woon, dus daar heb ik ook weinig van gemerkt. Ik heb wel al meerdere malen de vraag gehad of ik nog een extra kamer beschikbaar heb in Nederland, maar daar is (uiteraard) niemand echt serieus over.
Inmiddels gaat het lopen weer goed. Ondanks dat ik een verkoudheid heb opgelopen lijkt mijn lichaam hersteld van de virusinfectie. Na de laatste wedstrijd was het wel duidelijk dat mijn crossseizoen hier voorbij was, aangezien we genoeg goede lopers hebben en ik duidelijk niet fit bleek te zijn. Ik zou graag het EK cross (U23) lopen, maar aangezien er dit jaar geen voorselectie is (U23) en de Warandeloop de enige manier is om je te selecteren maakt de Atletiekunie het me moeilijk. Afgelopen weken heb ik wel mee mogen maken hoe het team hier 2e werd in de conferentie en zich met een eveneens 2e plaats in de regio plaatste voor het NCAA kampioenschap, waar de beste 31 teams van het land strijden om de felbegeerde titel (“hype” video onderaan de blog). Aangezien het damesteam zich ook voor het NCAA kampioenschap had geplaatst (voor het eerst in de geschiedenis van Portland!), was er genoeg reden voor de universiteit om het live uit te zenden in de kantine. Een uiteindelijke 22e (dames) en 13e (heren) plaats was niet helemaal waar we op hoopten, maar desondanks geen slecht resultaat!
Over ruim 3 weken kom ik weer even naar Nederland voor een maandje. Ik heb erg veel zin om weer even thuis te zijn en kerst en nieuwjaar te vieren met vrienden en familie. Daarnaast kijk ik er ook naar uit om weer even met Bram’s groep in Leiden te trainen en af te spreken met iedereen die ik al een tijd niet heb gezien. Het zou goed kunnen dat ik in Nederland nog een wedstrijdje loop, maar ik moet even aanzien hoe het in m’n schema past. Ik ben in ieder geval heel erg gemotiveerd voor het baanseizoen en kan niet wachten om met indoor te beginnen. Ik ben erg benieuwd wat ik kan laten zien. De tijd zal het leren.
Groetjes,
Noah