17-okt-2016 – Zoals denk ik wel bleek uit m’n vorige blogs, kwam ik aan vertrouwen niet tekort na mijn eerste wedstrijd. Na een redelijke race dacht ik dat het alleen maar beter kon. Drie weken goed verder trainen en dan laten zien wat ik echt kan, zo simpel is het. Helaas, het ging totaal anders. Als sporter zie je altijd de goede scenario’s voor je. Dat is ook wat je nodig hebt, want dat is waar je voor traint. Maar een tegenslag is altijd veel dichterbij dan je denkt. Soms zie je het aankomen als een donkere wolk in de verte. Soms valt het als een baksteen uit de lucht.

Laten we drie weken terug gaan. Het is zondagochtend, de dag na de race, en we verzamelen met het team voor een duurloop in het wonderschone Forrest Park. Normaal is het de dag van de lange duurloop, maar vanwege de race lopen sommigen wat korter. Ik ook. Na 70 minuten kom ik bij coach aan en hij neemt me even aan de kant. Hij was erg blij met m’n race en zag hetzelfde potentieel als ik. We waren het ermee eens om de trainingen voorlopig op hetzelfde niveau te houden omdat het de goede kant op ging. Daarna bracht hij me goed nieuws: Vanwege het goede verloop van de eerste driekwart van de race, mocht ik met de top 6 mee naar de grote wedstrijd in Wisconsin over 3 weken! Ik was als 9e van mijn team geëindigd, maar coach was bang dat de nr. 7 en 8 de snelheid misten voor dat specifieke parcours. Aangezien we datzelfde weekend een team naar een andere grote wedstrijd stuurden, liet hij ze liever daar lopen.

Super enthousiast liet ik het m’n ouders weten. Mijn moeder had me namelijk verteld een vriendin te hebben in Madison, Wisconsin. En als ik die wedstrijd daar zou lopen, zou ze graag overvliegen voor een weekje met haar vriendin en om mij te kunnen zien. Twee vliegen in één klap. Dus ticket geboekt en iedereen blij. Maandag mij standaard routine: ‘s ochtends even fietsen en ‘s middags weer een duurloop op het programma. Ik leek goed hersteld van de race aangezien alles nog steeds op rolletjes liep. Toen ging het fout. Dinsdag was het tijd voor een “rustige” intervaltraining. Zoals de weken ervoor liet coach me wat minder doen dan de rest. Ik liep achterin de groep mee en het voelde redelijk snel moeizaam. In plaats van m’n eigen tempo te zoeken bleef ik meegaan tot ik opeens niet meer kon. Het gevoel wat je hebt aan het einde van een race, je hoofd is het enige wat nog wil, je benen zijn er totaal klaar mee. Gedesillusioneerd liep ik op een rustig tempo door en liet de training voor wat het was.

De dag erna voelde ik me niet helemaal goed: veel hoofdpijn en de easy duurloop was alles behalve easy. Dan maar een dagje rust. Het was inmiddels een beetje griepseizoen en meerdere mensen begonnen een ziek te worden. Maar was ik ziek? Geen hoesten, niezen of koorts, maar moe, hoofdpijn en moeite met hardlopen. Nog nooit zoiets meegemaakt, dus dan spookt er van alles door je hoofd: bloedarmoede, Lyme, Pfeiffer? Symptomen googlen is zelden een goed idee. Gelukkig heb ik reden genoeg om deze drie opties te verwerpen. Het meest waarschijnlijk blijft een overmatige reactie op de race plus de dagen erna. Toch te enthousiast.

De hoofdpijn en moeheid gingen weg en het leek langzaam beter te gaan. Vrijdag een week voor de race testte ik me op de training. Qua tijden ging het goed, maar qua gevoel niet. Ik had niet het volle vertrouwen, maar wilde mezelf de kans geven. Als ik niet zou racen zou mijn seizoen namelijk voorbij zijn. Geen kans meer om me bij de beste 7 van het team te lopen. Coach had me inmiddels een beetje afgeschreven, maar besloot me toch te laten lopen bij de andere grote race. Dus positieve mindset aan en op naar Terre Haute, Indiana, ook wel “cross country town USA” genoemd. Dit vanwege het mooie parcours dat alleen voor cross country gebruikt wordt.

Ik schrijf deze blog in het vliegtuig op de weg terug en weet niet zo goed wat ik over deze trip moet zeggen, zo snel ging het voorbij. De race was een ramp. Ik was prima weg en, mede doordat de eerste kilometer heuvel af ging, voelde het niet eens heel slecht. Toen begon ik aan alle kanten ingehaald te worden. Ik kon het niet bijhouden, hoe graag ik ook wilde. Na 2km lag ik laatste in een veld van 280 man. Ik zag het nut niet van doorlopen en overwoog naar m’n coach te roepen wat hij erover dacht. Toen realiseerde ik me wat een hekel ik heb aan uitstappen. Ik was hier gekomen om alles te geven voor het team, om alles te geven voor mijzelf. Finishen voelde als het enige wat ik nog kon doen, het enige waardoor ik met opgeheven hoofd de race kon verlaten. Dus liep ik door. Uiteindelijk haalde ik de finish als drie na laatste en kon ik mijn emoties de vrije loop laten bij m’n moeder. Lief dat ze is was ze namelijk in Madison in de auto gestapt om twee keer 5 uur te rijden om mij te zien. Dat maakte het weekend een stuk beter.

Wat nu? De donkere wolk uit de verte, daar zit ik nu letterlijk en figuurlijk in. Wanneer alles weer helemaal zonnig is, dat mag Joost weten. Wat voor nu in ieder geval duidelijk is: Tijd voor rust.

Groetjes vanuit de Boeing 737,
Noah