03-okt-16 – Afgelopen weekend was het dan zo ver, mijn eerste wedstrijd voor Portland! Ik had er ontzettend veel zin in, maar was vooral erg benieuwd hoe het er aan toe gaat bij zo’n wedstrijd hier in de VS. Ik heb meerdere malen races zoals deze gezien via internet, maar toch zijn er altijd dingen die je anders meemaakt dan dat je ze had voorgesteld. Crossen is hier totaal anders dan in Nederland, maar voordat ik uitleg waarom, zal ik beginnen bij het begin.

 

 

Donderdagochtend stapten we met 12 jongens, 8 meiden en 2 coaches op het vliegtuig. Dat maakt het meteen speciaal. Voorafgaand aan dit weekend was ik alleen op een vliegtuig gestapt voor een race als ik in het oranje mocht lopen. Een vlucht van ruim 3 uur en dan kom je ook nog aan op een plek waar het 2 uur later is. Wel cool om in een andere staat te zijn, zo krijg je toch wat meer mee van de VS. Veel van mijn teamgenoten waren nog nooit in Minneapolis of zelfs Minnesota geweest, maar wat iedereen wist te zeggen is dat de staat Minnesota bekend staat als “Land of 10.000 Lakes”. Klinkt leuk, maar klinkt ook een beetje overdreven. Een staat met 10.000 meren?! Gelukkig kon ik weer terecht bij Wikipedia en wat blijkt: Minnesota heeft er 15.291! Ik heb er zelf niet meer dan 3 gezien, maar goed. Daarnaast is het grootste winkelcentrum van de VS gestationeerd in Minneapolis. De Mall of America was maar 5 minuten van ons verwijderd, dus het was niet moeilijk te bedenken wat we op onze vrije vrijdagmiddag gingen doen!

Groot was het zeker. Er stond zelfs een attractiepark in het midden van het winkelcentrum, met achtbaan en al! Ook kwamen we drie keer precies dezelfde winkel tegen (geen idee wat de logica hierachter is). Alles lekker groot, op z’n Amerikaans. We hebben ons in ieder geval vermaakt. Hierna was het tijd voor serieuzere zaken: het parcours verkennen! Met z’n twaalven in mouwloze shirts om de concurrentie een beetje te imponeren. Ze lopen hier veel crossen op golfbanen (zou wat zijn in Nederland), waaronder ook deze. Daarom zijn veel races ook relatief vlak, maar dat was hier niet het geval. Op de start na golfde het parcours voortdurend. Geen hele grote (Abdijcross) heuvels, maar het waren wel echt heuvels, constant. Het viel me op dat de zwaarste twee heuvels net na 5 en net na 7 kilometer lagen. Goed om te weten, maar tegelijkertijd iets waar je misschien ook wel niet aan wil denken tijdens de race.

Die avond gaf coach ons nog wat tips en liet hij weten het vertrouwen te hebben dat we konden winnen. We waren zeker niet het beste team volgens de rankings, maar coach had redelijk stil gehouden dat we 4 (inclusief mijzelf) nieuwe jongens in het team hadden, waardoor we waarschijnlijk een beetje onderschat werden. Ik ben niet vaak zenuwachtig, maar dat was ik nu wel. Een race met 275 man op een zwaar parcours. Wat nou als ik vast kom te zitten achterin? Hiernaast loop ik nu in een team, voor een universiteit, in plaats van voor mijzelf. Je wil niemand teleurstellen en laten zien wat je kan. Dat is het grootste verschil met crossen in Nederland. Het is hier een teamsport. De teamprestatie is alles wat telt en daar loop je voor. Dit is makkelijk te vergelijken met een voetbalteam. Iedereen in het team doet zijn uiterste best en het is het teamresultaat dat telt. Tuurlijk scoor je graag een hattrick, maar als je daarmee verliest kan je moeilijk blij zijn.

 

De ochtend van de race ging ik even loslopen, ontbijten en daarna was het alweer bijna tijd om naar de race te gaan aangezien we startten om 12:20 (gevoelsmatig 10:20). Het had de hele nacht geregend dus het parcours was een stuk modderiger dan de dag ervoor. Aangekomen bij het parcours was het tijd voor het standaard pre-race ritueel. Inlopen, beetje rekken, paar oefeningen, tenue aan, laatste toiletbezoek, spikes aan, wat versnellinkjes. Niet veel anders dan normaal, totdat 10min voor de start opeens het Amerikaans volkslied klonk, wat hier heel gebruikelijk is. Daarna begonnen teams samen te komen om elkaar op te peppen (of anderen te imponeren) voor de race, meestal met een soort yell. Wij niet (vraag me niet waarom, maar het was blijkbaar niet nodig). Iedereen nam plaats in zijn box, het startschot klonk en we waren weg.

 

           

 

Coach had ons verteld dat we hard moesten starten vanwege het grote veld, en dat is precies wat we deden. Vrijwel meteen na de start was het vooral paars-wit in de kopgroep. Maar coach had ook gezegd dat we niet op kop moesten lopen, dus we lieten wat andere lopers het kopwerk doen. Zelf was ik erg opgelucht dat ik bij de kopgroep zat. Tactisch maakte dat het ook makkelijk. Gewoon mee gaan en we zien wel waar het schip strandt. Ik zag de hele race teamgenoten om me heen en dat stelde me wel gerust. Ik voelde me lang erg goed en kwam op 5km als 12e door. Na de zware heuvel op 5km ging het echter snel bergafwaarts, vooral omdat we nog zo veel heuvelopwaarts moesten. Gevoelsmatig kon ik mijn benen niet meer over de heuvels krijgen. Dit resulteerde uiteindelijk in een 50e plaatsen. Daar baalde ik zeker van, maar daar was geen tijd voor. Het duurde even voordat we het zeker wisten, maar we hadden gewonnen! Hoe het werkt: De plaatsen van de beste 5 lopers van elk team worden bij elkaar opgeteld en het team met de laagste score wint. Als 9e loper van mijn team deed mijn 50e plaats dus niet mee in de teamscore. Met 69 tegenover 97 punten hadden we redelijk dik gewonnen (uitslagen).

Hierna was het tijd om het vrouwenteam van Portland aan te moedigen. Als er een team werd onderschat, dan waren zij dat wel. Dat ze goed genoeg waren om te winnen, hadden ze zelf niet eens aan zien komen denk ik, maar dat is wel wat ze deden! Mijn Nederlandse maatje Anne liep super goed en werd 5e overall. Door het aanmoedigen had ik wel onze prijsuitreiking gemist (oeps), maar bij die van de vrouwen waren we wel allemaal aanwezig (zie foto bovenaan). Hierna hadden we geen tijd meer om rustig ergens wat te gaan eten, want er stond een vliegtuig op ons te wachten. Drukke dag dus met een wedstrijd gevolgd door een terugreis, maar een gave ervaring. Dit smaakt naar meer! Voor als je nog wat meer wil lezen over onze team en de dubbele winst, hier is een artikel van FloTrack. Daarnaast heb ik nog een leuk filmpje om mee af te sluiten. Mijn coach en teamgenoten praten over de wedstrijd met beelden van de race ertussendoor. Als je goed oplet zul je me meerdere malen zien!

 

Groetjes,

Noah